Πρόσωπα του Χωριού



 

Στέλλα Πανουτσακοπούλου

Η νέα Αντιδήμαρχος

 

 

Η νέα Αντιδήμαρχος Δ.Ε. Παΐων, κα Στέλλα (Στυλιανή) Πανουτσακοπούλου, εξελέγη το πρώτον Δημοτική Σύμβουλος στις τελευταίες εκλογές του Δήμου Καλαβρύτων με το συνδυασμό: «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ – ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ», με επικεφαλής το Δήμαρχο Καλαβρύτων κ. Γεώργιο Λαζουρά και ορίστηκε με απόφασή του Βοηθός Δημάρχου (Εντεταλμένη Σύμβουλος) και της ανατέθηκε η εποπτεία και ο συντονισμός θεμάτων καταγραφής και αξιοποίησης της δημοτικής ακίνητης περιουσίας και των κληροδοτημάτων και Ιδρυμάτων.

Καταγόμενη από την Τ.Κ. Πάου της Δημοτικής μας Ενότητας, με βαθιά αγάπη για τον τόπο της και συνείδηση για τα πολυάριθμα και ποικίλα προβλήματα που αντιμετωπίζει, ανέλαβε καθήκοντα στη θέση Αντιδημάρχου, προκειμένου να συμβάλει στη δύσκολη προσπάθεια που ήδη είχε ξεκινήσει ο απερχόμενος Αντιδήμαρχος κ. Παναγιώτης Λάππας, ευελπιστώντας να συνεχίσει το έργο του και τη θητεία της, με μοναδικό γνώμονα το συμφέρον των δημοτών και του τόπου.

Με «όπλα» της, τις πτυχιακές σπουδές της στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, τη μεταπτυχιακή της εξειδίκευση στον τομέα του Δημοσίου Δικαίου και στις πολιτικές δομές του Κράτους και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, την εν συνεχεία ανακήρυξή της ως υπ. Διδάκτωρ στον τομέα της Διοικητικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, την πολυετή επαγγελματική της εμπειρία ως μάχιμη Δικηγόρος, αλλά και ως εκπαιδεύτρια σε νομικά μαθήματα στο ΤΕΙ Πάτρας και στο Δημόσιο ΙΕΚ Πάτρας, την επί χρόνια ενασχόλησή της με τα κοινά, μέσα από πολιτιστικές δράσεις και Συλλόγους και ήδη από τη θέση της ως Αντιπροέδρου του Παγκαλαβρυτινού Συλλόγου Πάτρας, ως μέλους του Δ.Σ. του Κέντρου Πρόληψης κατά των Εξαρτησιογόνων Ουσιών Π.Ε. Αχαΐας «Καλλίπολις», ως Προέδρου της Δημοτικής Επιτροπής Ισότητας των Φύλων (ΔΕΠΙΣ) Δ. Καλαβρύτων και ως μέλους της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής του Δ. Καλαβρύτων, αλλά και τη θέλησή της για προσφορά και την όρεξή της για εργασία και αγώνα, η ανάληψη των καθηκόντων της ως Αντιδημάρχου αποτελεί μια συνειδητή, και με αίσθημα ευθύνης, απόφαση και ένα ηχηρό κάλεσμα προς όλους τους δημότες της Δ.Ε. Παΐων.

Στη σημερινή ζοφερή κατάσταση της χώρας μας, της ανεργίας, της έλλειψης υποδομών, της υποβάθμισης των κινήτρων και της αβεβαιότητας, είναι ανάγκη περισσότερο από ποτέ να εργαστούμε σκληρά, όλοι μαζί, με σύμπνοια και ενότητα, στο νέο ενιαίο Δήμο Καλαβρύτων για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των κατοίκων, για την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής τους, για την επίλυση των επιμέρους τοπικών προβλημάτων, για την κατανόηση των ιδιομορφιών και αντιμετώπιση των καθημερινών δυσκολιών του πληθυσμού, για την ενίσχυση και στήριξη των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων, για το συμφέρον και το καλό του τόπου, για το δικό μας το καλό! Σε αυτήν τη δύσκολη στιγμή, στην πρωτοφανή, για τα ιστορικά δεδομένα, εποχή, που ζούμε, καλούμαστε να μετουσιώσουμε την απογοήτευσή μας σε δύναμη και δημιουργία, ώστε να μπορούμε με νέα δυναμική, με νέα προοπτική και με ανοιχτό πνεύμα και ορίζοντα, να έχουμε την ευκαιρία σε ένα καλύτερο και ελπιδοφόρο μέλλον.

 

 



Ο ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΤΗΣ ΔΑΦΝΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΙΑΝΗΣ


Πετρώνοντας τον χρόνο

της Καίτης Μαλλή

 

Η φωτογραφία είναι η ακριβής καταγραφή της πραγματικότητας που προϋπάρχει της απεικόνισής της. Αυτό τη διαφοροποιεί από άλλα συστήματα αναπαράστασης, όπως η ζωγραφική που μπορεί να την μιμείται ή ο λόγος που μπορεί να είναι χίμαιρα. Η αξία της φωτογραφικής τέχνης είναι η ανάληψη και το μάτι του φωτογράφου, που σκέφτεται, που δίνει λύσεις, που βλέπει ένα γεγονός πριν συμβεί, που ξέρει τι είναι περιττό και ποια η ουσία του, που περιορίζει ή διευρύνει τον κόσμο. Κάθε φωτογραφία αποτελεί μια προσωπική εμπειρία και ξεχωριστή στιγμή στον χρόνο, για τον φωτογράφο και το αντικείμενο. Μικρά κλάσματα του χρόνου που γίνονται παρελθόν, που όποια αλήθεια ή νόημα κρύβουν έχει αιχμαλωτιστεί για πάντα μέσα σε μία εικόνα.

 

Ο ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΙΑΝΗΣ

 

Η ζωή του Ο φωτογράφος Γιώργος Νταλιάνης του Νικολάου και της Αγγελικής, γεννήθηκε το 1920 στη Δάφνη Καλαβρύτων. Το 1921 ο πατέρας του χάνεται στη Μικρά Ασία. Ορφανός από πατέρα μεγαλώνει κοντά στη γιαγιά του, που τον φροντίζει όσο καλύτερα μπορεί. Νωρίς καταλαβαίνει την καλλιτεχνική του φύση, η οποία δικαιολογεί την απροθυμία του να ασχοληθεί με τη γη. Στα δεκατρία του χρόνια μαθαίνει την τέχνη του υποδηματοποιού. Με το τέλος της στρατιωτικής του θητείας κάνει τα πρώτα του βήματα στη φωτογραφία, κοντά σε πλανόδιο φωτογράφο στο Σύνταγμα. Επιστρέφει στη Δάφνη, όπου εργάζεται στο υποδηματοποιείο του Αλέξη Τερζή και παράλληλα εξασκεί το επάγγελμα του φωτογράφου. Με την μηχανή του μια «κάσα» ένας φορητός σκοτεινός θάλαμος που αποτελείται από μια φυσούνα και τον φακό με το διάφραγμα, φωτογραφίζει την καθημερινή ζωή των συγχωριανών του, γάμους, γιορτές, πανηγύρια. Εξερευνά το φως, το στήσιμο του κάδρου, βελτιώνει την τεχνική και αισθητική των εικόνων του, που εμφανίζει και τυπώνει ο ίδιος, τεχνίτης και διορθωτής. Παρακολουθεί την τεχνολογική εξέλιξη, προσθέτει στον εξοπλισμό του μια polaroid που τον βοηθά να παράγει φωτογραφίες ταυτοτήτων. Οι οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει στο χωριό του, τον αναγκάζουν να επιστρέψει το 1966 στην Αθήνα. Η φωτογραφική του εμπειρία τον βοηθά να ξεκινήσει δουλειά στο Δημοτικό Νοσοκομείο Αθηνών “ΕΛΠΙΣ” στη θέση του ΧειριστήΕμφανιστή. Δεν εγκαταλείπει την φωτογραφία, συνεχίζει να φωτογραφίζει γάμους, τοπία, σκηνές δρόμου. Την αγάπη του για την φωτογραφία θα μεταδώσει και στα παιδιά του. Πέθανε το 1987 στην Αθήνα σε ηλικία 67 χρόνων, αφήνοντας πίσω του, ένα πολύτιμο αρχείο εικόνων, ένας φωτεινός φάρος για τις επερχόμενες γενιές, να περιηγηθούν στο παρελθόν της γενέτειράς τους.

 

Η τέχνη του

 

Οι φωτογραφίες του Γιώργου Νταλιάνη είναι μια περιήγηση στον χρόνο. Ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα με αισθητική ωριμότητα, που αφηγείται τις λεπτομέρειες μιας τελετουργικής διαδικασίας της καθημερινότητας, συνθέτοντας μια αλληγορία γεγονότων σε ασπρόμαυρο φόντο. Οι εικόνες του είναι μια παλίρροια ποικίλων σχημάτων, φωτεινών και σκιερών σημείων, που το καθένα καταλαμβάνει το δικό του ρόλο στο χώρο. Ένας δυνατός δεσμός ανάμεσα στον θεατή και τον χρόνο σε έναν συνεχή διάλογο. Παράγει εικόνες - τεκμήρια που αναδύουν κρυμμένη τρυφερότητα όπου κυριαρχεί η νοσταλγική αισθητική, που υπερβαίνουν την ιστορική καταγραφή και η τέχνη βρίσκει την καθαρή της έκφραση. Είναι εικόνες - μαρτυρίες ανθρωπίνων συμβάντων μιας καθημερινότητας, που συνδέουν το συναίσθημα, τη μορφή και το περιεχόμενο, που ταλαντεύεται ανάμεσα στη χαρά και την λύπη. Παγιδεύοντας το φως, αγκαλιάζοντας τα πρόσωπα, με απαράμιλλη τρυφερότητα μας χάρισε ένα κομμάτι της ταυτότητάς μας. Η ευαισθησία, η δύναμη, η ομορφιά και το βάθος της ματιάς του μας προσέφεραν ένα έργο καλλιτεχνικής αξίας. Εικόνες άμεσες, με ρεαλιστική απεικόνιση που συμπυκνώνουν συναισθήματα και εξωτερικεύουν τον εσωτερικό λόγο. Ένα ταξίδι στον παγωμένο χρόνο που ψάχνει μέσα στην αδράνεια να μεταμορφωθεί σε δραστική εντολή. Η καλλιτεχνική του αναζήτηση βρήκε διέξοδο στην τέχνη του φακού, πρεσβευτής και θεματοφύλακας μιας μνήμης, με μοναδικό όριο το σεβασμό προς το υλικό που εργάστηκε, προς τέρψιν και ευχαρίστηση των αισθημάτων μας. Στη θέαση αυτών των εικόνων γινόμαστε κοινωνοί μηνυμάτων της ιστορίας του τόπου μας.

 

Οι φωτογραφίες του

 

“Η γυναίκα και η κατσίκα της”

Μία φωτογραφία τρυφερή σε ατμοσφαιρικό ύφος, με σημάδια λανθάνουσας μελαγχολίας και νοσταλγικής διάθεσης και ταυτόχρονα σκληρή, που αποτυπώνει την δύσκολη και τραχιά καθημερινότητα της αγροτικής ζωής, όπως τα τραχιά βράχια.

 

“25η Μαρτίου”

Ο μετέωρος χρόνος της τελετής με τον μετέωρο χρόνο της φωτογραφίας. Μια φωτογραφία κίνησης που μιλάει όπως κάθε φωτογραφία για την ακινησία. Η κατεύθυνση της κίνησης του χορού με την ακινησία των ανθρώπων στο βάθος, αλληλοαναιρούνται, ώστε η εικόνα της ακινησίας του παγώματος να μεταδίδεται από την κίνηση.

 

“Το γλέντι”

Μία εικόνα σε κίνηση και ακινησία. Ένα ταξίδι των αισθήσεων, μια σιωπηλή συνομιλία του σώματος, που ερεθίζει το μυαλό και την ψυχή. Η θεατρικότητα της σύνθεσης, αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τον εύκολο συναισθηματισμό που παραμονεύει, όταν τόσα πρόσωπα είναι εκτεθειμένα στον φακό.

 

Ο Γιώργος Νταλιάνης είναι ανθρωποκεντρικός φωτογράφος που κινείται στον δρόμο, αποτυπώνοντας με σεμνότητα και τρυφερότητα τις στιγμές των ανθρώπων. Δεν επεμβαίνει στα δρώμενα, παραμένει απλός μάρτυρας της εξέλιξής τους, διαλέγοντας την κατάλληλη στιγμή που θα παγώσει τον χρόνο.

Προσεγγίζει διακριτικά το θέμα του, θέλει να το βιώσει, να μιλήσει μαζί του, πριν του αποσπάσει την ουσία του. Οι συνθέσεις των εικόνων του, διακατέχονται από έναν όψιμο ρομαντισμό που ελλοχεύει η μοναξιά της επιβίωσης. Είναι μια έντιμη και ειλικρινής καταγραφή μιας πραγματικότητας στην οποία η καθαρότητα της εικόνας συνδυάζεται με την κατάθεση της προσωπικής άποψης.

Καταγράφει τον άνθρωπο που γιορτάζει, που πενθεί, που επινοεί τρόπους να κουβαλήσει το πολύτιμο φορτίο του τόπου του, τον εκφραστικό πλούτο και την σοφία των εθίμων του. Σημαντικά ή ασήμαντα γεγονότα στην υπηρεσία της οπτικής ποίησης. Η δύναμη των θεμάτων του είναι και η δυναμική της τέχνης του. Ένα παράθυρο ανοιχτό που θα μπούμε για να βιώσουμε νοητικά το παρελθόν μας.

 



Πάνος Λάππας

  

Πάνος ΛΑΠΠΑΣ

Ο Αντιδήμαρχος των έργων

 

 

Δραστηριοποιείται την τελευταία 10ετία με τα κοινά του Δήμου.

Ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα ως Δημοτικός Σύμβουλος και έδειχνε ότι ακολουθεί την πεπατημένη των επαγγελματιών πολιτικών.

Συνέχισε ψάχνοντας την απογείωση του χωριού του, της αγαπημένης του Δάφνης.

Την τελευταία 4ετία κατόρθωσε είτε ως Δημοτικός Σύμβουλος είτε ως Αντιδήμαρχος της Δ.Ε. Παΐων που ορίστηκε από τον πετυχημένο Δήμαρχο Γιώργο Λαζουρά να αναδείξει την περιφέρειά του αλλά και το χωριό του, παραπάνω από τις προσδοκίες του.

Ειδικότερα σήμερα η Δάφνη δείχνει ότι τυχαία βρίσκεται ακόμη σ’ αυτή την θέση και ίσως μόνο γεωγραφικά. Διεκδικεί ίσως θέση ως θέρετρο του εξωτερικού ή επίζηλο ρόλο σε κάποιο ορεινό προηγμένο τουριστικό τμήμα της Ελλάδας μας. Έντυσε με πέτρα πολλούς δρόμους - καλντερίμια, πεζοδρόμια, παγκάκια, έφτιαξε μάντρες, παραδοσιακές βρύσες ενώ καλλώπισε με πέτρα ακόμα και δένδρα. Ανέδειξε την παλιά πλατεία και το Ηρώο.

Φροντίζει την καθημερινότητα των κατοίκων, με την αδιάκοπη τροφοδοσία με πόσιμο νερό, το κλάδεμα των δένδρων, την καθαριότητα, την επισκευή των δρόμων από τις λακκούβες, την ασφαλτόστρωση κάποιων απ’ αυτούς.

Τοποθέτησε βρύσες σ’ όλους τους χώρους και καθάρισε το Κοιμητήριο. Πρόσφατα κατασκεύασε κι έθεσε σε λειτουργία τεχνητό φωτισμό στο κέντρο του χωριού αλλά και πέριξ αυτού.

Οι Αυγουστιάτικες Πολιτιστικές Εκδηλώσεις έλαμψαν ακόμη περισσότερο με λάμψη που τους έδωσε αφενός μεν η συμμετοχή των συμπατριωτών αφετέρου η φωτεινότητα από τα ολοκαίνουργια φωτιστικά σώματα πάνω σε ωραίους ιστούς που κοσμούν το χωριό μας.

Ο τρόπος που ακούει τα παράπονα, αιτήματα των συνδημοτών του είναι πραγματικά αξιοσημείωτος. Παρακολουθεί τον παραπονούμενο σε όλη τη διάρκεια που εκφράζει τη σκέψη του, έχοντας στο μυαλό του να βρει τρόπο λύσης του προβλήματος, άμεσα χωρίς να το παραπέμπει στις καλένδες όπως κάποιοι παλαιοκομματικοί. Εάν το αίτημα είναι παράλογο ή παράνομο θα το πει αμέσως στον παραπονούμενο χωρίς να σκεφτεί ότι θα δυσαρεστηθεί. Εάν τέλος χρειάζεται άμεση αυτοψία χωρίς καθυστέρηση μαζί με τον παραπονούμενο θα μεταβεί επιτόπου και θα δώσει λύση σε μηδενικό χρόνο.

Εκτιμούμε ότι τα έργα συνεχίζονται, ο Αντιδήμαρχος Πάνος Λάππας συνεχίζει κι οφείλει να συνεχίσει μέχρι να αντιληφθεί κι ο τελευταίος ίσως συμπατριώτης ότι κάποιοι άνθρωποι προσφέρουν χωρίς υστεροβουλία και ίδιον όφελος. Το χωριό μας θέλει κι άλλους πολλούς ακόμη εθελοντές προσφοράς ιδιαίτερα αυτήν την τελευταία δύσκολη περίοδο που διανύουμε πρωτόγνωρες οικονομικές καταστάσεις για όλους μας.

Προσωπικότητες όπως ο Αντιδήμαρχος Παναγιώτης Λάππας μας χρειάζονται και οφείλουμε να τις προστατεύουμε για το καλό του τόπου μας.

 



Αναστασία Μπαλασοπούλου

 Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΣΤΟ ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

 

Η Αναστασία Μπαλασοπούλου (Γενική Γραμματέας της Παγκαλαβρυτινής Ένωσης), σπούδασε “Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων” στην ΑΣΟΕΕ, ενώ είναι απόφοιτος της ΕΣΔΥ και κάτοχος πτυχίου MSc στην Λήψη Αποφάσεων από το Operational Research Department του London School of Economics και ειδικότερα στο πεδίο “Analysis for Health Care Decisions”.

Δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά ως στέλεχος του χώρου των Νοσοκομείων συνεχίζοντας παράλληλα αμείωτη την επιστημονική δραστηριότητα και εξέλιξη. Εργάστηκε, μεταξύ άλλων θέσεων, ως Διοικητική Διευθύντρια σε δύο νοσοκομεία και ως Διοικήτρια σε Πανεπιστημιακό νοσοκομείο. Συμμετείχε σε ειδικές επιτροπές μελέτης του Υπουργείου Υγείας επί Οργανωτικών, Θεσμικών και Οικονομικών θεμάτων του νοσοκομειακού τομέα.

Είναι μέλος του ΔΕΠ της ΕΣΔΥ από το 2005, με διδακτικό έργο στο μάθημα «Χρηματοοικονομική Διοίκηση Νοσοκομείου» αλλά και στις ενότητες της Διοίκησης Αλλαγών, Στοχοθεσίας και Ελέγχου. Έχει εποπτεύσει πλήθος διπλωματικών εργασιών και έχει λάβει μέρος σε ειδικές εκπαιδευτικές δράσεις της ΕΣΔΥ. Είναι επίσης εξωτερικός συνεργάτης του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης.

Είναι ενεργό μέλος της European Health Management Association.

 

Ιδιαίτερα Επιστημονικά Ενδιαφέροντα:

Η εξειδίκευση στα θέματα διοίκησης των νοσοκομείων αποτελεί κύριο και διακριτό στοιχείο της επιστημονικής - επαγγελματικής ταυτότητάς της.

Έχει ιδιαίτερο επιστημονικό ενδιαφέρον για την μελέτη και έρευνα των πεδίων της Διοίκησης Αλλαγών και της Λήψης Αποφάσεων, στο ειδικό νοσοκομειακό περιβάλλον, και για την εφαρμογή σύγχρονων μεθόδων Οργάνωσης και Οργάνωσης της παραγωγής. Ειδικότερα μελετά την Εφαρμογή της Λιτής Παραγωγής στο Νοσοκομείο, σε συνδυασμό με την αλλαγή και την λήψη αποφάσεων με στόχο την βελτίωση της αποδοτικότητας και της αποτελεσματικότητας των οργανισμών. Στα πεδία αυτά εστιάζεται και η συγγραφική δραστηριότητα και η παρουσίαση επιστημονικών εργασιών σε συνέδρια στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Εκπονεί διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο στην Πολυτεχνική Σχολή Τμήμα Μηχανικών Παραγωγής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου στο πεδίο της λιτής οργάνωσης και ποιότητας των υπηρεσιών.





 Μαρία Παναγιωτακοπούλου

“Η πρωταθλήτρια”

 

 

Πρωταθλήτρια στέφθηκε η Μαρία Παναγιωτακοπούλου στην Ταϋλάνδη. Η Δαφναία πρωταθλήτρια του Muay Thai κατέκτησε το χρυσό κερδίζοντας στα σημεία την ταϋλανδή αντίπαλό της. Χάρη στη Μαρία η ελληνική σημαία κυμάτισε στο πρώτο σκαλοπάτι του βάθρου και ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας ακούστηκε μέσα στην Μπανγκόκ.

Μετά το τέλος του αγώνα και τους πανηγυρισμούς η Μαρία αφιέρωσε τη νίκη της στο δάσκαλό της και την οικογένειά της, μεγάλη αρωγό σ' αυτήν της την προσπάθεια.

Συνεχίζοντας είπε ότι: “Ο δάσκαλός μου kru yai Paraskos Paraskeuas, κύπριος, μένει 3 χρόνια στην Ελλάδα. Τα τελευταία 2 χρόνια είναι προπονητής της Εθνικής Ελλάδος για το Παγκόσμιο της Ταϋλάνδης και 13 khan βοηθός master στο βαθμό του παραδοσιακού Muay Thai. Άρχισα να προπονούμαι μαζί του πριν 8 μήνες με πολύ κόπο, αφιερώνοντας χρόνο πηγαίνοντας πότε εγώ από Αθήνα στην Κόρινθο, που είναι η σχολή του, και πότε αυτός από Κόρινθο-Αθήνα για να βρισκόμαστε. Έτσι με σκληρή δουλειά κατορθώσαμε σήμερα να κατακτήσουμε την πρώτη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στην γενέτειρα του Muay Thai την Ταϋλάνδη, και να φέρουμε στην Ελλάδα μας από 10.000 μίλια μακριά το χρυσό. Είμαστε υπερήφανοι. Τίποτα όμως δεν σταματάει εδώ. Αυτό ήταν μόνο η αρχή στην επιτυχία μας. Στόχος μας είναι να κερδίσουμε τον Αύγουστο στο Λίβανο το πρωτάθλημα Αραβικών χωρών, από το οποίο έχουμε πάρει πρόσκληση για να παραβρεθούμε. Θά ’θελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην οικογένειά μου που αν και βρίσκονται σε ένα χωριό των Καλαβρύτων καταφέρανε να με στηρίζουνε σε όλη την έως εδώ πορεία της ζωής μου και πιστέψανε σε μένα. Τους ευχαριστώ πολύ που ήταν και είναι πάντα στο πλευρό μου. Και τέλος ένα τεράστιο ευχαριστώ στο δάσκαλό μου που πίστεψε σε μένα και με βοήθησε να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου."

Συγχαρητήρια Μαρία, πάντα νίκες, πάντα ψηλά.

 

 

(Με πληροφορίες από την ιστοσελίδα Καλάβρυτα Νετ)



Μακρόγιαννης και Τραγκαλέξω

 

ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΣΕ ΣΚΛΗΡΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

 

 

Δεν είναι οι μόνοι που δεν έφυγαν για κάποια μεγάλη πόλη. Είναι όμως οι μόνοι που και οι δυό μαζί συμπληρώνουν ζωή 180 χρόνων στο Μετόχι.

Ο Μακρόγιαννης και η Τραγκαλέξω. Έζησαν την πληθυσμιακή άνθηση του Μετοχιού τις δεκαετίες 1930-40-50. Μετά το 1960 βίωσαν την ερήμωσή του. Σε συνθήκες πρωτογονισμού. Χωρίς δρόμο, νερό, ρεύμα και τηλέφωνο. Και αντί για κατοικία, «κονάκι» ενός δωματίου, στο οποίο μεγάλωσαν τα τέσσερα παιδιά τους, Δημήτρη, Φωτεινή, Χρήστο και Λάμπη, μέχρι την ηλικία των επτά χρόνων, που μετακόμισαν (τα παιδιά μόνο) στην Δάφνη για να πάνε σχολείο.

Το 1965 υπήρξε χρόνος άφατης οδύνης τους, αφού στις 17 Ιουλίου οι σκληρές συνθήκες της αγροτικής ζωής τους, συνέβαλαν καθοριστικά στον τραγικό θάνατο του πρωτότοκου, 12χρονου, γιού τους Δημήτρη.

Η οδυνηρή αυτή απώλεια αλλά και οι ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες ζωής, τους έκαναν υπομονετικούς και ανθεκτικούς. Η ερήμωση του Μετοχιού που είχε σαν αποτέλεσμα να μην υπάρχει σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το σπίτι τους, κανένας άλλος κάτοικος, τους «ανάγκασε» να γαντζωθούν ο ένας στον άλλο. Τους έκανε να παλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, 365 ημέρες το χρόνο, για την επιβίωση και την προκοπή της οικογένειας που απέκτησαν.

Για να δουν τα παιδιά τους, που τα φρόντιζε στη Δάφνη η «αθυρόστομη» γιαγιά τους Μακροφώτω, πήγαιναν από το Μετόχι στη Δάφνη, από τους δύο μουλαρόδρομους που υπήρχαν τότε, δηλ. είτε από Μετόχι-Αγ. Παρασκευή-Γ. Βουνό- Άη Θανάση-Μουτσιάρα-Δάφνη, είτε από Μετόχι- Διακόπι-Δρυμώνα- Μουτσιάρα-Δάφνη. Η κάθε διαδρομή ήταν δύο ώρες με τα πόδια ή με τα ζώα.

 Μακρόγιαννης και Τραγκαλέξω. Δύο διαφορετικοί μεταξύ τους χαρακτήρες που εξακολουθούν να γεμίζουν τη ζωή τους με όλα όσα τους κάνουν να δείχνουν νεότεροι από την ηλικία τους. Συνεχίζουν να έχουν πρόβατα, τριφύλλια, περιβόλια, δραστηριότητες δηλ. που θα κούραζαν ακόμα και νέους ανθρώπους. Με τελετουργικό τρόπο καθημερινά δουλεύουν σκληρά. Κουράζονται σωματικά και αυτό τους κάνει να χαίρονται το φαγητό, να απολαμβάνουν τον ύπνο και να είναι γεμάτοι υγεία και διάθεση για ζωή.

Η Τραγκαλέξω, γυναίκα καλοσυνάτη, αθόρυβη, που μισεί το κουτσομπολιό, πάντα διακριτική, με τον καλό λόγο για όλους και πρότυπο μέτρου. Επί επτά δεκαετίες πίνει ένα ποτήρι κρασί το μεσημέρι και ένα το βράδυ. Ποτέ δύο.

Ο Μακρόγιαννης πάλι άνθρωπος με ιδιαίτερο χιούμορ, ανοικτός, της παρέας, του γλεντιού (πάντα με μέτρο), καλός στο χορό και με φωνή για τραγούδι ατόφια και σπάνια, που ίσως να είναι η καλύτερη εν ζωή στην περιοχή. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που χωρίς αυτόν δεν …..γίνονταν γλέντια (γάμοι-βαφτίσια-τραπέζια) στην Δάφνη και το Μετόχι.

            Τα τελευταία χρόνια, σταδιακά άρχισαν να απολαμβάνουν μια καλύτερη ζωή. Απέκτησαν στο, κανονικό πια, σπίτι τους φως-νερό-τηλέφωνο-τηλεόραση-άσφαλτο. Με δυό λόγια από την χρόνια απομόνωση που έζησαν σχεδόν μέχρι το 2000, άνοιξαν παράθυρο στην επικοινωνία και είδαν βελτίωση στην καθημερινότητά τους.

Χαίρονται τα 3 παιδιά και τα 5 εγγόνια τους, αξίζουν το σεβασμό μας για την σκληρή προσπάθεια επιβίωσής τους, για την έντιμη και φιλήσυχη διαδρομή τους και ευχόμαστε να τα χιλιάσουν μια και τα εκατό είναι πολύ κοντά.

 

 



Παν. Μπουσιούτης, οικογενειάρχης - επιχειρηματίας

 

 

Παναγιώτης Μπουσιούτης

Οικογενειάρχης, επιχειρηματίας

 

 

 

 

Ο Παναγιώτης Μπουσιούτης γεννήθηκε πριν από 79 χρόνια στη Δάφνη όπου μεγάλωσε και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά.

Νοικοκύρης, ανοιχτόκαρδος, κοινωνικός, θα μιλήσει μ’ όλους τους συγχωριανούς. Άνθρωπος ο οποίος δεν κρατάει κακία ούτε σ’ αυτούς οι οποίοι μπορεί να τον έχουν βλάψει.

Η οικογένεια που έφτιαξαν με τη σύντροφό του Σωτηρία Ραμαντάνη είναι πολυμελής κι ευτυχισμένη.

Απέκτησαν πέντε παιδιά, τον Γιώργο, τη Βασιλική, την Όλγα, τη Θεοδώρα και τη Νικολίτσα, τα οποία μεγάλωσαν με αξιόλογες ηθικές αξίες. Δημιούργησαν τις δικές τους οικογένειες και τους χάρισαν πολλά εγγόνια.

Το 1970 δημιούργησε σε νοικιασμένο χώρο παντοπωλείο, δεν άργησε όμως να φτιάξει το δικό του κατάστημα στην πλατεία του χωριού όπου κατασκεύασε και το σπίτι για την οικογένειά του.

Τη 10ετία του 1980 έγινε ταξιτζής με αγοραίο ΤΑΧΙ κι έδρα τη Δάφνη. Για πολλά χρόνια μετέφερε όλους τους συγχωριανούς στην Αθήνα ή το χωριό γράφοντας ατέλειωτα χιλιόμετρα.

Πρόεδρος των πολυτέκνων του τ. Δήμου Παΐων και πέριξ από το ’85 μέχρι το 2000 με αξιοζήλευτη προσφορά.

Μάλιστα προκειμένου να πετύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα δεν δίστασε να μισθώσει ολόκληρο λεωφορείο με πολύτεκνους οι οποίοι έφθασαν διαμαρτυρόμενοι στην Αθήνα με θετικά αποτελέσματα.

Σήμερα συνταξιούχος βέβαια δεν σταμάτησε να δουλεύει, να βοηθά ενεργά στην εύρυθμη λειτουργία της οικογενειακής του επιχείρησης και όπως φαίνεται διαθέτει τόση ενέργεια που ουδέποτε θα σταματήσει να προσφέρει.

Παναγιώτη συνέχισε.

 

 

 



Ο παπα-Τάκης Ζαφειρόπουλος

 

 O ΠΑΠΑ-ΤΑΚΗΣ ΤΗΣ ΔΑΦΝΗΣ

 

 

Ο παπα-Τάκης Ζαφειρόπουλος τοποθετήθηκε στο χωριό μας και ιερουργεί από το 1996. Ο ακέραιος χαρακτήρας του, η καλή του προαίρεση και η εκτίμηση που εκδήλωνε σε κάθε χωριανό έκαναν όλους τους κατοίκους να τον δεχτούν με ανοιχτή καρδιά και πολλή αγάπη. Ήρθε σε γάμου κοινωνία με την Αναστασία και δημιούργησαν καλή οικογένεια. Απόχτησαν τρία υπέροχα παιδιά, τον Λεωνίδα, την Αθανασία και τη Χρυσούλα τα οποία μεγάλωσαν με στοργή, τους έδωσαν καλή αγωγή και τους δίδαξαν τα αληθινά χρηστά ήθη. Ευτύχησαν τα παιδιά τους να τους χαρίσουν εγγόνια τα οποία αγαπούν κι απολαμβάνουν. Ο παπα-Τάκης συνδυάζει την απλότητα, την αγάπη και την καλοσύνη. Δεν προκαλεί ποτέ με την συμπεριφορά του αλλά αντίθετα είναι καλός λειτουργός, ευγενής, ιεροπρεπής και σοβαρός. Δεκαεννέα χρόνια συνεχούς θρησκευτικής προσφοράς είτε από τον Ι.Ν. Αγ. Χαραλάμπους είτε από τον Ι.Ν. Αγ. Τριάδας έχουν την προσωπική του σφραγίδα. Ευχόμαστε να συνεχίσει για ακόμη περισσότερα χρόνια όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί είναι απαραίτητος στο χώρο των κατοίκων της Δάφνης γιατί για όλους μας είναι ο σεβάσμιος παππούλης μας.

 

 



ΦΩΤΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ

 

ΦΩΤΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ

Ο νέος που δημιούργησε οικογένεια στο χωριό

 

 

Πριν από επτά χρόνια ο Φώτης Χαραλαμπόπουλος και η συμπατριώτισσά μας Φωτεινή Σακελλαρίου εγκαταστάθηκαν μόνιμα στη Δάφνη. Γνωρίστηκαν στην Πάτρα όπου σπούδαζε η Φωτεινή. Η γνωριμία εξελίχθηκε σε σοβαρή σχέση και τελικά ήλθε ο γάμος.

Ως νέο ζευγάρι αποφάσισαν ότι είναι προτιμότερο δεδομένης της οικονομικής κρίσης η οποία δειλά - δειλά είχε χτυπήσει την κοινωνία της Ελλάδας να φτιάξουν οικογένεια στο χωριό μας.

Ο Φώτης με ειδικότητα χειριστή μηχανημάτων βρήκε δουλειά σε ανάλογο μηχάνημα. Γρήγορα όμως ήλθε η κρίση που βρήκε το Φώτη χωρίς δουλειά ενώ συγχρόνως η οικογένειά του πολλαπλασιάζονταν, γεννήθηκε ο ένας γιός και σε λίγο ήλθε και ο δεύτερος δημιουργώντας μια ωραία τετραμελή οικογένεια.

Ο Φώτης όμως και η Φωτεινή δεν το έβαλαν κάτω, δεν έχασαν τον ενθουσιασμό τους αλλά με περισσή ψυχραιμία και διάθεση δημιούργησαν στάνη με γίδια.

Ο αριθμός των ζώων σιγά-σιγά αλλά με σταθερότητα αυξάνει επιτρέποντας στον Φώτη να αντιμετωπίζει το μέλλον με αισιοδοξία.

Εν τω μεταξύ τα δύο αγοράκια του ζευγαριού μεγάλωσαν, το ένα παρακολουθεί μαθήματα στο Δημοτικό και το δεύτερο στο προνήπιο.

Έτσι δεν είναι μόνο ότι δημιουργούν διάδοχη κατάσταση αλλά συγχρόνως προσφέρουν στη συνέχιση ύπαρξης τοπικής κοινωνίας, στη δημιουργία νεολαίας στο χωριό.

Άραγε είναι υπερβολικό να πούμε ότι αυτός ο άνθρωπος ο Φώτης, αυτή η οικογένεια των νέων παιδιών του Φώτη και της Φωτεινής δικαιούνται την μέριμνα της πολιτείας και των τοπικών φορέων; Μελετώντας κι αξιοποιώντας τα προγράμματα του νέου αγρότη, κτηνοτρόφου ή δεν ξέρω πως διαφορετικά θα ονομάζονται. Μόνο έτσι θα μείνουν οι νέοι στον τόπο τους. Θα δημιουργήσουν ένα διαφορετικό μοντέλο επαγγελματικής δραστηριότητας. Θα ανοίξουν δρόμους και για άλλους νέους οι οποίοι θα γίνουν μιμητές τους.

Ο Φώτης και η Φωτεινή δεν δίστασαν, δοκίμασαν, προσπαθούν και αισιοδοξούν ότι τελικά θα είναι αυτοί οι νικητές παραμένοντας και δημιουργώντας στην κοινωνία της Δάφνης.

 

 



Η υπεραιωνόβια - Αγγελική Ασημακοπούλου

 

Αγγελική Ασημακοπούλου

103 ετών

Νίκησε τη φύση και το χρόνο

 

 

Η Αγγελική Ασημακοπούλου, το γένος Σωτηροπούλου είναι γέννημα θρέμμα του χωριού μας, καλόγνωμη, αγωνίστρια της ζωής, με ήθος κι αξιοπρέπεια, ευγένεια και καλή καρδιά.

Παντρεύτηκε με τον Γιώργο Ασημακόπουλο κι έχει την χαρά ότι μαζί δημιούργησαν πολυμελή οικογένεια αποκτώντας πέντε παιδιά, τρία αγόρια, τον Νίκο, το Μιλτιάδη και το Γιάννη και δύο κορίτσια την Γεωργία και τη Μαρία. Τα μεγάλωσαν σύμφωνα με τις αξίες και παραδόσεις του τόπου μας με περισσή φροντίδα κι αγάπη παρά τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες της εποχής. Στάθηκε όχι μόνο στο ύψος αλλά πάνω από το ύψος των περιστάσεων.

Παρότι “σπέρναν και δεν θέριζαν” εργάστηκε σκληρά (γεωργικές εργασίες, κτηνοτροφικές, νοικοκυριό) φθάνοντας μέχρι τα χωριά του Αιγίου για εργασία στα χωράφια. Εδώ έφθανε μαζί με άλλους συγχωριανούς ύστερα από ατέλειωτη πεζοπορία διαμέσου των σηράγγων του οδοντωτού τρένου. Ήταν αρχηγός της οικογένειας και ως εκ τούτου αισθανόταν ότι ήταν υποχρεωμένη να βγαίνει

μπροστινή.

Πρόσφατα ύστερα από πρωτοβουλία του ανιψιού της γνωστού Νευροχειρουργού ιατρού κ. Πολυδώρου  γιόρτασε τα 100 χρόνια ζωής.

Έσβησε τα κεράκια της τούρτας μάλιστα τόσο γρήγορα, που ο γιατρός δεν πρόλαβε να την βγάλει ούτε φωτογραφία με αποτέλεσμα να επαναληφθεί η διαδικασία για να απαθανατίσει το γεγονός των γενεθλίων για τα 100 έτη.

Σήμερα 103 ετών διατηρεί διαύγεια πνεύματος κι απολαμβάνει όχι μόνο τα παιδιά της αλλά και τα έντεκα εγγόνια κι έντεκα δισέγγονα που τις έχουν χαρίσει.

Φρονώ κα Αγγελική ότι θα χρειαστεί να κάμεις μαθήματα καλής διατροφής κι εργασίας στους νεώτερους για να φθάσουν όχι μόνο στα χρόνια σου αλλά να τους εξηγήσεις συγχρόνως πως καταφέρνεις και διατηρείς ακόμα σήμερα την φρεσκάδα σου.

 

 



Ο αυτοδ/τος επιχειρηματίας - Βασίλης Παπαδημητρίου

 

 

Ο αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας

Βασίλης Παπαδημητρίου

 

          

 

Παιδί πολυμελούς οικογένειας πέρασε δύσκολα και φτωχά παιδικά χρόνια. Από τα 12 χρόνια του έψαχνε το μεροκάματο στην περιοχή του Αιγίου είτε για σκάψιμο, είτε για το μάζεμα των ελιών είτε για τη συλλογή της σταφίδας.

Σιγά-σιγά πέρασε στις οικοδομικές εργασίες ως βοηθός αρκετών μαστόρων - εργολάβων της Δάφνης.

Υπηρέτησε στον στρατό τη θητεία του κι επιστρέφοντας άρχισε δειλά-δειλά να παίρνει τις δικές του δουλειές. Μερεμέτια, κτισίματα, σοβατίσματα μέχρι και κατασκευή γεφυριών.

Ακούραστη δίπλα του σ’ όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του η σύζυγός του Κατίνα. Παρ’ ότι νεαρή σε ηλικία μπήκε στα δύσκολα συμμετέχοντας στον ίδιο βαθμό με τον Βασίλη στις οικοδομικές εργασίες. Αυτή μετέφερε με τα γαϊδούρια τα οικοδομικά υλικά που ήταν απαραίτητα για κάθε εργασία στο πιο απόμακρο ή δύσβατο σημείο του χωριού, γιατί τότε που να βρεθούν δρόμοι ή αυτοκίνητα. Αυτή έφτιαχνε την λάσπη και αυτή την έφερνε κοντά στο Βασίλη που ασχολείτο με την ολοκλήρωση της κάθε είδους οικοδομικής κατασκευής.

Δεν δίστασε να δοκιμάσει κι άλλες δραστηριότητες, άνοιξε μανάβικο, περίπτερο στο κέντρο του χωριού, έκανε κηροπλαστείο, μάντρα με υλικά οικοδομών.

Ήταν κι ακόμη είναι διανύοντας το 78ο έτος του, άνθρωπος που ψάχνεται, αναζητά το καλύτερο για την ευημερία της οικογενείας του. Συνετός, νοικοκύρης, μετρημένος, προσηνής, δύσκολα θα συναντήσεις συγχωριανό με τον οποίο θα έχει έρθει σε σύγκρουση έστω λεκτικά.

Η οικογένεια που έφτιαξαν με τη σύντροφό του Κατίνα είναι ευτυχισμένη. Απέκτησαν τρεις γιους οι οποίοι έκαμαν δικές τους οικογένειες και τους χάρισαν πολλά εγγόνια.

Διατηρούν την οικογενειακή επιχείρηση που κληρονόμησαν και φροντίζουν για την επέκτασή της δημιουργώντας στόλο φορτηγών οχημάτων και βαρέων μηχανημάτων έργων που σίγουρα είναι αδύνατο να περιορίσουν τον κύκλο εργασιών τους στη Δάφνη ή την περιοχή των Καλαβρύτων αλλά πολύ ευρύτερα δηλαδή πανελλήνια.

Συζητώντας με το Βασίλη Παπαδημητρίου διαπιστώνεις ότι σ’ αυτή την ηλικία έχει όνειρα, προτάσεις τις οποίες αισθάνεται έτοιμος να πραγματοποιήσει.

 

Βασίλη σε παρακολουθούμε, σε ζηλεύουμε και σε χαιρόμαστε για την ατελείωτη ενέργειά σου.

 

 

 

 



Ο δουλευτής της γης - Ζαφείρης Τσιάλτας

Ο δουλευτής της γης

 

 

 

Ο Ζαφείρης Τσιάλτας γεννήθηκε στην Δάφνη κι από τότε μέχρι σήμερα ουδέποτε εγκατέλειψε τον τόπο του, παρά μόνο για δύο χρόνια προκειμένου να υπηρετήσει την πατρίδα.

Πάλευε και παλεύει με την γη ακόμα και σήμερα στα 92 του χρόνια.

Κάθε πρωί κι όταν λέμε πρωί εννοούμε νύχτα ακόμη, ξεκινούσε μέχρι τελείως πρόσφατα με το γαϊδουράκι του για την πλύστρα ή τον κισσό. Είχε προγραμματίσει να οργώσει, να ποτίσει, να θερίσει, να φτιάξει τα αυλάκια ή την γράνα που χάλασε από τις χειμωνιάτικες μπόρες. Ακούραστος εργάτης της γης, αυτή σπούδασε, απ’ αυτή δημιούργησε και μ’ αυτή έζησε την οικογένειά του.

Η γυναίκα του η Αλέξω του έκαμε έξι παιδιά που τα μεγάλωσαν με τον παραδοσιακό ελληνικό τρόπο. Το χωριό μας δεν κατόρθωσε να τα κρατήσει, διασκορπίστηκαν δύο στην Αθήνα, δύο στην Πύλο, ένα στο Καρπενήσι, μέχρι την μακρινή Αυστραλία έφθασε το έκτο. Μπορεί να μετανάστευσαν αλλά πρόκοψαν όλα και του χάρισαν εγγόνια και δισέγγονα.

Ο μπάρμπα Ζαφείρης όμως είχε χρόνο κι ασχολήθηκε με τα κοινά του χωριού. Εκλέχτηκε επανειλημμένα για 23 χρόνια Δημοτικός Σύμβουλος με αξιοζήλευτη προσφορά, ενώ μέχρι πρόσφατα συμμετείχε ενεργά στην επιτροπή του κάμπου που διαχειρίζεται τα νερά του ποταμού Λάδωνα. Βγαίνει όμως και στην αγορά και πηγαίνει σ’ όλα τα καφενεία. Θέλω να περπατάω λέει, το περπάτημα είναι υγεία.

Πηγαίνει κάθε Κυριακή στην εκκλησία, η κοινωνικότητά του είναι προς μίμηση. Ζει μόνος του στο σπίτι, αλλά ποτέ δεν θα τον βρεις παρά μόνο όταν νυχτώσει. Θα φτιάχνει το περιβόλι στον κήπο, βάζει όπως λέει χειμωνιάτικο αλλά και καλοκαιρινό. Όταν τελειώσει απ’ το περιβόλι θα πάρουν σειρά τα μαρτίνια του. Θα τα ταΐσει, θα τα αρμέξει, θα τα βοηθήσει να γεννήσουν. Κανένας δεν θα περάσει απ’ το σπίτι του χωρίς να τον τρατάρει τσίπουρο ή ένα (1) ποτήρι κρασί. Το να μη το δεχτείς θα το θεωρήσει μεγάλη προσβολή.

Μπάρμπα Ζαφείρη σε θέλουμε ακμαίο, υγιή και δραστήριο να καλλιεργείς το περιβόλι, να περιποιείσαι τα μαρτίνια σου μέχρι να βαρεθείς. Είμαστε όμως σίγουροι ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ.

 

 

 

 



Ο Μεγαλέμπορος της …Δάφνης - Παναγιώτης Ραμαντάνης

 

 

Ο Μεγαλέμπορος της …Δάφνης

 

 

 

 

Ο Παναγιώτης Ραμαντάνης γεννήθηκε στη Δάφνη το 1936. Έβγαλε το Δημοτικό και λίγες τάξεις του Γυμνασίου γιατί γρήγορα τον απορρόφησε το εμπόριο.

Ξεκίνησε ως περιπλανώμενος έμπορος με γαϊδουράκι στα γύρω χωριά από νεαρή ηλικία. Γρήγορα βρήκε στέγη σε οίκημα του “Ανανιάδη” με είδη γενικού εμπορίου. Δραστήριος, διορατικός, με επιχειρηματικό μυαλό, άλλαξε επαγγελματική στέγη τουλάχιστον τρεις φορές, επιδιώκοντας να βρίσκουν στο μαγαζί του οι συγχωριανοί και του πουλιού το γάλα.

Τελικά κατέληξε σε κτίριο κοντά στο Δημοτικό Σχολείο όπου βρίσκεις όλα τα είδη ενός μεγάλου super market. Και όχι μόνο. Ψιλικά, ποτά, τρόφιμα, μικροηλεκτρικές συσκευές, μέχρι και έπιπλα.

Δημιούργησε αξιοζήλευτη οικογένεια. Και στα παιδιά του έδωσε όχι μόνο μόρφωση αλλά και τα οικονομικά εχέγγυα να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της κοινωνίας. Ύστερα λοιπόν από εξήντα χρόνια έντονης επαγγελματικής δραστηριότητας παρέδωσε τα κλειδιά της επιχείρησης στην κόρη του Αγγελική δημιουργώντας ομαλή διάδοχη κατάσταση σε μία απολύτως υγιή επιχείρηση.

Σήμερα τελείως δίκαια ο κυρ Παναγιώτης απολαμβάνει τα εγγόνια του και τον καφέ του στην πλατεία του χωριού.

 

 

 

 



Πέντε γενιές κτηνοτρόφοι - Οικογένεια Σπηλιόπουλου

 

 

Πέντε γενιές κτηνοτρόφοι

 

 

 

 

Η οικογένεια Σπηλιόπουλου (Χαρδαβέλα), εδώ και πέντε γενιές είναι κτηνοτρόφοι. Ο Κώστας παρέδωσε στον Γιώργη, αυτός στον Γιάννη, ο τελευταίος στον Αγγελή και τώρα ήρθε η σειρά του νεότερου Γιάννη, 21 ετών που απολύθηκε από το Στρατό και είναι έτοιμος για την δική του οικογένεια.

            Σίγουρα για να υπάρχει συνέχεια πέντε επιτυχημένων γενιών σε τόσο δύσκολο επάγγελμα, αυτό του κτηνοτρόφου υπάρχουν κάποια καινοφανή μυστικά. Αποτελούν συνετή, μονιασμένη, προγραμματισμένη οικογένεια. Εδώ κι αρκετά χρόνια επέλεξαν η μόνιμη κατοικία τους να είναι κοντά στη στάνη τους. Έτσι στην Βούτη έφτιαξαν σύγχρονο σπίτι με όλες τις ανέσεις (ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, πλήρη ηλεκτρικό και ηλεκτρονικό εξοπλισμό).

Ο καθένας στην οικογένεια γνωρίζει τι δουλειά είναι υποχρεωμένος να κάνει και ποτέ δεν θα τον δεις χαλαρό ή οκνηρό όχι μόνο από υποχρέωση αλλά από σεβασμό στην εύρυθμη λειτουργία της επιχείρησης. Το κοπάδι τους πάνω από 300 πρόβατα είτε βόσκει στα ποτιστικά ή ξερικά λιβάδια στα Χαντάκια, την Λουκά, του Χρόνη το Καλύβι, ή την Βούτη, είτε την κατάλληλη χρονική στιγμή θα το φέρουν στις σύγχρονες εγκαταστάσεις τους για το αυτόματο άρμεγμα που στη συνέχεια το γάλα τουλάχιστον 300 και πλέον kgr συλλέγεται και διατηρείται σε παγολεκάνη έως ότου παραληφθεί από τον διακινητή - παρασκευαστή τυροκομικών προϊόντων.

Επειδή η δουλειά του κτηνοτρόφου είναι πολύ απαιτητική και χωρίς ωράριο χρειάζεται η ανθρώπινη υποστήριξη να είναι συνεχής και πολλαπλή. Άλλος ή άλλοι θα κουρέψουν τα πρόβατα, θα τα ξεγεννήσουν, θα τα φυλάξουν στα λιβάδια, θα τα ταΐσουν αυτόματα μέσω “σιλό” που κατασκεύασαν για καλύτερη κι ομοιόμορφη διατροφή του κοπαδιού ή τέλος κάποιος θα ασχοληθεί με την ετήσια αποζημίωση των ιδιοκτητών των χωραφιών που βόσκουν τα πρόβατα.

Μη φανταστεί κανείς ότι αυτή η δουλειά είναι εύκολη και γρήγορη γιατί οι ιδιοκτήτες καλύπτουν ένα ολόκληρο μαθητικό τετράδιο. Σίγουρα σε καμία δουλειά δεν είναι ούτε εύκολη ούτε δεδομένη η επιτυχία. Η οικογένεια όμως Σπηλιόπουλου με ακούραστη και συνεχή προσπάθεια, μέσα σε δύσκολες χειμωνιάτικες ή θερμές καλοκαιρινές καιρικές συνθήκες διατηρούν μια από τις πρώτες κτηνοτροφικές μονάδες στο χωριό αλλά και γενικότερα στην Περιφέρειά μας.

 

 

 

 



Ο πεταλωτής - Βασίλης Τράγκας

 

 

Βασίλης Τράγκας

Ο πεταλωτής, ο σαγματοποιός, ο γητευτής των αλόγων

 

 

 

Πέρασε τα 90 χρόνια αλλά δεν το βάζει κάτω. Ακόμη σήμερα θα περάσει από το κατασκευαστήριο να φτιάξει μία καπιστράνα ή να δώσει τη δική του γραμμή στην κατασκευή μιας σέλας ή του σαμαριού στο γιό του τον Λάμπη ο οποίος αποτελεί τη διάδοχη κατάσταση.

Δεν υπήρξε ζώο σε ολόκληρη την περιφέρεια Καλαβρύτων που δεν το πετάλωσε. Με γρήγορες κι ακριβείς κινήσεις εφάρμοζε το πέταλο και κάρφωνε τα πεταλόκαρφα στο τμήμα εκείνο της οπλής που δεν έχει νευρικές απολήξεις κι ο πόνος δεν ήταν καθόλου αισθητός στο ζώο. Δείχνοντας μεγαλείο ψυχής ο μπάρμπα-Βασίλης λέγει με ευθύτητα ότι ήταν αδύνατο να καλυβώσει ένα άλογο μόνος του. Χρειαζόταν και έμπειρος “κρατητής” ιδίως όταν το ζώο ήταν νευρικό. Χτυπώντας το πεταλόκαρφο ήξερε που θα βγεί. Εάν λοιπόν πεταλωτής και κρατητής δεν είχαν αρμονική συνεργασία κινδύνευαν να τραυματιστούν από το νευρικό ζώο. Καλύτερα να σε τραυματίσει μαχαίρι παρά πεταλόκαρφο λέγει ο μπάρμπα-Βασίλης.

Έφτιαξε αμέτρητα σαμάρια και σέλες, χιλιάδες καπιστράνες που κάλυψαν όλη την Ελλάδα είτε στην ηπειρωτική είτε στην νησιωτική χώρα. Σήμερα όμως στεναχωριέται όταν βλέπει να τοποθετούν στα ζώα σαμάρια κατασκευασμένα με βαριά υλικά που επιβαρύνουν την αντοχή τους. Η μεγάλη του αγάπη όμως ήταν και είναι τα άλογα. Καθημερινά κατανάλωνε πολλές ώρες σ’ αυτά για να τα περιποιηθεί, να τα ιππεύσει, να αναπαράγει νέα ζώα τα οποία παρουσίαζε με καμάρι στις εκθέσεις της Ανδραβίδας, Τεγέας, Ακράτας κλπ. Αυτός ο γητευτής των αλόγων απαιτούσε να αναπαράγει άλογα τα οποία δεν θα προσέφεραν μόνο “καλό περπάτημα” αλλά θα είναι χρήσιμα σ’ όλες τις γεωργικές εργασίες, θα είναι άλογα της εξαιρετικής κατηγορίας “ΠΙΝΕΙΑΣ”.

Σήμερα βέβαια τα άλογα του μπάρμπα Βασίλη αποτελούν σημείο αναφοράς για τους επισκέπτες της Δάφνης, ικανοποιούν την περιέργεια των παιδιών και συμπληρώνουν το παζλ των φυσικών ομορφιών του χωριού. Ο μπάρμπα Βασίλης αποτελεί ευχάριστο παρελθόν αλλά επιβάλλεται να εμπνεύσει με την ατέλειωτη ενέργειά του όχι μόνο το γιό του Λάμπη που συνεχίζει αλλά και άλλους νέους ώστε το επάγγελμα του σαμαροποιού ή του πεταλωτή να μην είναι υπό εξαφάνιση αλλά απλώς περιζήτητο.

 

 

 

 

 



Η παραγωγός μελιού - Μαίρη Τερζή-Μπαμπίλη

 

 

Μαίρη Τερζή - Μπαμπίλη

Η πρώτη γυναίκα παραγωγός μελιού

στην περιφέρειά μας

 

 

 

Η Μαίρη Τερζή-Μπαμπίλη είναι η πρώτη γυναίκα στην περιφέρειά μας που ασχολήθηκε με την παραγωγή μελιού. Ξεκίνησε το 1980 μαζί με τον αείμνηστο σύζυγό της Κοινοτάρχη Χόβολης Γιάννη Μπαμπίλη. Μετά την απώλεια του συζύγου της δεν δίστασε καθόλου κι ανέλαβε ολοκληρωτικά ως μελισσοκόμος την όλη διαδικασία παραγωγής, επ’ ωφελεία της οικογένειάς της αλλά

και του χωριού. Διότι κράτησε στις τάξεις του ένα μέλος, μία οικογένεια ενεργή και παραγωγική.

Αυτοδίδακτη στην μελισσοκομία έμαθε πειραματιζόμενη πάνω στα μελίσσια, μελετώντας συγχρόνως μέσω των βιβλίων αλλά και του διαδικτύου.

Συζητώντας μαζί της αντιλαμβάνεσαι αμέσως την αγάπη και το πάθος της για την δουλειά της.

            Τα μελίσσια, μας λέει, μεταφέρονται στο τέλος Μαΐου στα έλατα του όρους Μαινάλου. Εκεί συλλέγουν το μέλι ελάτης βανίλια ή έλατο βανίλια. Μέλι παχύρευστο πλούσιο σε συστατικά, σε πρωτεΐνες, αμινοξέα κι ιχνοστοιχεία (κάλιο, μαγνήσιο, φώσφορο, σίδηρο) ιδιαίτερα γευστικό το οποίο δεν κρυσταλλώνει. Στα έλατα θα μείνουν 30-40 ημέρες, μετά τα μετακομίζουμε στο χωριό μας όπου θα ξεκουραστούν οι μέλισσες, θα ανανεωθεί ο πληθυσμός και στη συνέχεια θα συλλέξουν μέλι από την περιοχή μας. Δηλαδή διάφορα αγκάθια, αφαλαρίδα και δρυς από την περιοχή Νασίων.

Το χειμώνα ξεχειμωνιάζουν σε ζεστές περιοχές. Συνεχίζοντας απτόητη η συμπατριώτισσα κ. Μαίρη μας εξηγεί ότι η άνοιξη είναι η εποχή που αναπτύσσονται τα μελίσσια. Η βασίλισσα γεννά εντατικά και εκτρέφεται γόνος στο μέγιστο βαθμό. Υπάρχει άφθονο νέκταρ και γύρη στη φύση. Τα μελίσσια λοιπόν αναπτύσσονται πολύ γρήγορα και οι συνθήκες είναι ευνοϊκές για το κτίσιμο των κηρηθρών. Πράγματι την εποχή αυτή τα μελίσσια κτίζουν εντατικά και είναι ευκαιρία να γίνει αντικατάσταση των παλιών κηρηθρών. Μια από τις εργασίες αυτής της εποχής είναι η παραγωγή βασιλισσών για την αντικατάσταση των ηλικιωμένων. Η σμηνουργία είναι ο φυσικός πολλαπλασιασμός του μελισσιού και είναι απαραίτητη διαδικασία για την διαιώνισή του. Το φαινόμενο αυτό όμως είναι ανεπιθύμητο για τον μελισσοκόμο επειδή το μελίσσι χάνει μεγάλο μέρος του πληθυσμού με αποτέλεσμα την δραματική μείωση της παραγωγής μελιού. Η καταστολή της σμηνουργίας είναι η πιο δύσκολη και κοπιαστική δουλειά.

Ποια όμως είναι τα προϊόντα της μέλισσας; Αυτά είναι η γύρη, η πρόπολη, το κερί, ο βασιλικός πολτός και το μέλι. Τέλος η κ. Μαίρη Τερζή - Μπαμπίλη, μας ενημερώνει ότι το μέλι είναι και φάρμακο. Χρησιμοποιείται στην επούλωση των πληγών, ενώ το δηλητήριο των μελισσών στην καταπολέμηση της ρευματοειδούς αρθρίτιδας.